Skala Lokala - Recensies

Recensies

Laatste update: 25-11-2019



	Larmoyant van: - 03-09-2015 17:46

	Larmoyant Het woord larmoyant zie ik de laatste tijd steeds vaker. Dat komt niet omdat ik een nieuw abonnement heb op een krant met veel moeilijke woorden of ineens veel literatuur lees. Nee, mijn leesvoer is hetzelfde gebleven. Het woord larmoyant is met een gestage opmars bezig en dat is frappant. Ik zag het nota bene in het Algemeen Dagblad, niet bepaald een krant voor hoogopgeleiden die in Frankrijk hun vakantie doorbrengen of voor snobs met een tweede huis in de Provence. Larmoyant is namelijk Frans. Frappant trouwens ook. Je hoort larmoyant niet veel. Soms, laat op de avond na een intiem etentje aan een Kralingse borreltafel als iemand zeurt over de culinaire kwaliteit. Larmoyant komt nogal kakkineus over, maar dat kan veranderen. Als het maar genoeg gebruikt wordt, dan wordt het woord vanzelf minder elitair. Larmoyant betekent huilerig, klagend of sentimenteel. Niet iets om mee te koop te lopen. Vandaar de vraag of de groeiende populariteit van het woord is te verklaren door de opbloei van het sentiment om ons heen en of de gemiddelde Nederlander daardoor zelf sentimenteler is geworden? Het zou zomaar kunnen. Met de komst van de commerciële radio en televisie ontstond de behoefte aan herkenbare emoties. Janken op de buis werkt namelijk omzetverhogend. Huilen is makkelijk, goedkoop en dus winstbevorderend. En daar gaat het om bij de commerciëlen. De verdebielisering van de samenleving nemen zij voor lief. Sterker nog, der Volksverblötung, zoals de Duitsers het zo mooi noemen, lijkt opzettelijk de bedoeling van de mediamaffia. Huilen is normaal en van alledag. Tussen de reclames moeten we onze gevoelens ongebreideld kunnen uiten. Reclameboodschappen zijn ingeblikte sprookjes. Geanimeerde poppetjes die de onderkant van een toiletrand schoonspuiten, brandend maagzuur blussen, badkamertegels ontschimmelen, hardnekkige tandplak verwijderen en het nationale probleem van de kalkteennagel tot een goed einde weten te brengen. Zij leefden nog lang en gelukkig. Niet dus! We schaffen spullen aan die we helemaal niet nodig hebben. De drassige pulp waarmee de bevolking dag in en dag uit geïndoctrineerd wordt, leidt tot een toenemende frustratie, die op zich zelf weer tot gevolg heeft dat gevaarlijke sentimenten opbloeien. Terwijl onze samenleving feitelijk op een intellectueel en materieel hoogtepunt verkeert, wordt er momenteel meer geklaagd dan ooit. Over zwarte Piet, over negers, over blanken, over de banken, over Griekenland, over Rusland, over China, over Amerika, over vluchtelingen, over het spoor, over moslims, over de regering, over links, over rechts, over de huizenmarkt, over de zorg, over de belastingen, over het onderwijs, over het voetbal en zelfs over het weer. Het is allemaal te veel om op te noemen en het is daarom niet vreemd dat men zoekt naar moeilijke woorden, maar toch komt het veelvuldig gebruik van larmoyant nogal pathetisch over. Het woord pathetisch is van Franse oorsprong en betekent aandoenlijk. Ik voorspel het een grote toekomst. © IJsbrand Flamminga



	Terzake van: - 03-09-2015 16:20

	Terzake, het nieuwsmagazine van Canvas, is in een ander jasje gestoken. De bekoorlijke Annelies Beck interviewt haar gasten niet langer aan tafel, maar gezeten in een fauteuil. Afgelopen dinsdag had zij een spannend rokje aan en een buitenlandse gast, dus spijtig genoeg liep de ondertiteling continu over haar welgevormde benen.



	Vroeger in het oude Rotterdam van: - 27-08-2015 14:04

	Vroeger in het oude Rotterdam Wij hadden vroeger thuis geen vroeger. Wij gingen bij de buren, die hadden vroeger. Vroeger was duur. Wij hadden geeneens een vloer. Wij vochten er om wie in het vuile gat mocht. Dat was meestal na het wroeten op de vuilnisbelt of het filteren van het rioolvocht voor de thee, die we van de buren kregen, gebruikt door de rest van de straat. Nou ja, straat.. Het was meer een stinkende modderstroom waaruit zelfs de ratten waren gevlucht. Wij hadden nooit tijd en als we te laat kwamen, kregen we ongenadig op onze sodemieter van de buurman, want onze vader moest 36 uur per dag werken. Als pa zijn best deed, mocht hij eens per jaar naar ons vuile gat en nam dan voor ons een kiezelsteen mee om op te zuigen, maar dan moestie weer snel weg om zijn geleende sandalen terug te brengen. Ik kreeg dan onze broek aan om de kiezel te gaan ruilen voor een hap zand, zodat wij die eerlijk konden verdelen onder onze 54 kinderen waarvan er eentje meestal dood was of opgegeten door mijn oudere broer die zo ontzettend blind was dat wij hem ’s winters gebruiken om te kijken of er nog ergens ijs was voor de kachel, die wij eigenlijk niet hadden. Sommigen van ons hadden wel eens gehoord van een bed. Dat was alleen voorbestemd voor de oudsten. De jongsten mochten nog niet horen. Dat kwam goed uit, want ze luisterden toch niet. Praten mocht alleen op vrijdag als mijn moeder een goede bui had. En dan alleen nog een paar woorden. Er gingen maanden voorbij dat wij alleen één letter mochten zeggen. Dan ruilde ik met mijn broertjes bijvoorbeeld de w voor een h, zodat je na vijf maanden hallo kon zeggen, maar dan moest je wel mazzel hebben. Waarover je dan ook weer een half jaar had gedaan. De uitverkorenen onder ons groeiden op voor galg en rad of gingen naar sodom en gommora. Ik piepte meestal naar binnen, want het was voor boven de 18 en zo oud werden wij toen niet. Trauma’s werden er door mijn moeder vakkundig uitgeslagen, maar ze had nooit tijd. Dan had je pech, die wij onderling ruilden. Met Oud en Nieuw (in ons geval alleen oud) kregen wij een klap en dan kon je er weer een jaar tegen. Het was puur een kwestie van overleven. Wij waren blij als er iemand waterpokken had, want wij stierven van de dorst. Hoewel het zó donker was, dat wij niet precies wisten hoeveel kinderen er waren. Het komt allemaal weer naar boven, hoewel wij dat niet konden betalen. Bij speciale gelegenheden kregen wij een portie zure lucht van het abattoir. Dat moesten wij zeven en een mochten wij houden voor de kleine, waarvan wij niet zeker wisten of hij er wel was. Zo klein waren wij toen. Vaak leek het of er helemaal niemand was. Soms hoorde je wel eens iets. Genieten was dat. Meestal was er niets. Niets was voor ons ook een buitenkansje. Je was met niets dolblij. Alleen dat werd dan weer afgepakt door mijn moeder om te bewaren voor slechte tijden. Dat lijkt gemeen, maar wij konden nooit iets achter de hand houden. Dat werd gebruikt als onderpand. Als wij dan zonder zaten, hadden wij altijd nog niets en dan was het feest. Maar dat was vroeger, hoewel wij dat toen niet hadden. © IJsbrand Flamminga



	Neuken van: - 20-08-2015 17:21

	Neuken! Het zal u niet zijn ontgaan; het was weer Eurekaweek. Eureka is een uitroep die men slaakt als een nijpend probleem is opgelost. In Rotterdam heeft men verzonnen dat Eureka staat voor Erasmus Universiteit Rotterdam Eerstejaars Kennismakings Activiteiten. Naast de nogal geforceerd aandoende afkorting blijkt ook dat - volgens de officiële website - de Eureka-week in 2015 plaatsvindt van 17 tot en met 20 augustus, iets wat vragen oproept over de kwaliteit van de wiskundeopleiding. Maar goed. Dit jaar bevolkt een recordaantal nieuwe studenten de stad. De meesten maakten voor het eerst kennis met Rotterdam en Erasmus. In de Doelen kregen zij collectief uitleg over de werking van het openbaar vervoer, de culturele hotspots en de populaire kroegen in onze stad. Met de metro, lijn 7 en 21 kom je in Kralingen waar de universiteit dus huist. Voor veel studenten is de ov-chipkaart gratis en in sociëteit Bikini kunnen zij ongelimiteerd en goedkoop zuipen. Met als gevolg dat de bewoners van Kralingen dagenlang geconfronteerd worden met lallende foeten, kotsende korpsballen en schorre carrièrekutjes, wiens levers amper zijn hersteld van de examenfeesten en de welverdiende vakantie in Chersonissos. De meeste Kralingenaars zijn aan hen gewend. De losgeslagen bende van Woudestein op een Duitse wijze bestraffend toespreken wilde weleens helpen, maar de laatste tijd zijn zelfs de eindejaars tot ver in het studieseizoen nog steeds bezig met hun Eurekaweek. Het gebral is niet van de lucht. Met name de mannelijke studenten brengen oerkreten voort alsof zij plotseling ontdekt hebben dat hun teelballen zijn ingedaald. De hele wijk wordt deelgenoot gemaakt van de uitzinnige vreugde omtrent de zojuist verworven volwassenheid en ter bevestiging daarvan pissen zij massaal van het balkon, alwaar de tot aan het plafond opgestapelde lege kratten bier het territorium afbakenen. Hun te pas en te onpas geuite overwinningsgejuich doet vermoeden dat het Nederlands elftal alsnog wereldkampioen is geworden, maar meestal is het ontluiken van de eerste baardhaar de oorzaak. De buren komen pas in actie als de fascistoïde herrie tot diep in de nacht voortduurt, maar dan is de Hermandad meestal in geen velden of wegen te bekennen. De nacht van donderdag op vrijdag is helemaal berucht in het Kralingse. Tot ver in de ochtend laten de huiswaarts kerende Bikinigangers een spoor van gebroken bierflesjes en plastic bekers achter zich. Bij het straatsgewijs afscheid nemen geniet de buurt mee met de ware aard van de studie bedrijfskunde of economie. Voor de vastgoedboys met pandjes in Kralingen en de lokale supermarkt zijn studenten een welkome melkkoe. ‘Wat zullen wij kwa eten klaarmaken?’ Foet met het supermarktkarretje: ‘Wat dacht je van macaroni, vent?’ ‘Goed plan, kerel, maar hoeveel?’ ‘Nou, wij zijn met zes dus koop maar zes pakken macaroni.’ En dan in het weekend met de was naar moeder en pa om de poen. Na het eerste college komt de frustratie bij de gemiddelde foet pas echt goed los, als blijkt dat voor die spectaculaire baan op het ministerie van VROM of een ander spraakmakend departement ook tentamens gemaakt moeten worden. Door de vermeende saamhorigheid in het studentenhuis krijgen de misplaatste superioriteitsgevoelens dan alsnog hun definitieve vorm en schreeuwen de studenten het uit: neuken! ©IJsbrand Flamminga



	North Sea 2015 van: - 13-07-2015 23:27

	Robert Rost in action op North Sea 2015 Vrijdag 10 juli 2015 Typhoon: sympathieke gozer. Sergio Mendes: goed geluid van de routinier. Gallowstreet: solistische hoogstandjes bij feestband. Terence Blanchard: supersound van trompeterfgenaam. Shirma Rouse: uitgegroeid tot bühnepersoonlijkheid. FORQ: wat nou geen fusion op NSJ? Mary J. Blige: intense diepgang en zeer emotievol. Alabama Snakes: authentieke heavy strot van Brittany Howard. Benjamin Clementine: groot muzikaal talent. D ‘Angelo: tijdloze klasse. Opm. vliegende mieren houden ook van jazz. Broodje haring 5 euro 20. Dulfer deed het weer. Zaterdag 11 juli 2015 David Sanborn: ontluisterend. De laatste keer? Jett Rebel: betere smaak voor muziek dan voor mode. Reverend Shine: van slaapverwekkend tot klaarwakker. Michael Kiwanuka: ontbreekt festivalmentaliteit. Marutyri: overtuigend debuut van de Rotterdammers. Blijven zij bij elkaar? New Cool Collective: Herman dit, Herman dat. Paolo Nutini: doorleefd. Sarah Jane: sterk optreden van de Amsterdamse Shirma. Vaudou Game: te vlak. John Legend: wijvenmuziek. Opm. transparante schotjes voor de drummers. Leider Spok Frevo lult teveel Zondag 12 juli 2015 Laura Mvula & Metropole: kerst valt vroeg dit jaar. Kurt Elling: schitterend groepsgeluid past de Zanger als een nieuw pak. Lianne La Havas: trekt de kerstgedachte door. Rotterdam Jazzorchestra: schrijven een nieuw volkslied. Ronald Sneiders: pijnlijke dwarsfluitfrequenties. Hans Dulfer: typerend voor NSJ 2015: de oudjes doen het nog best. Gary Clark jr: blues is de root van jazz. Spok Frevo: leider superorkest is irritant. Opm. de meeste ‘doorbrekende’ singer-songwriters en soultalenten zijn na een dag weer vergeten.